گل مست و، چمن مست و،  سمن مست و، دمن مست

من مستم و، جانانه بکام دل من، مست

مستانه، تماشا کنمش، با دل شیدا

آن غنچه، که بشکفته در آغوش چمن، مست

با ساغر هر بوسه، که نوشم ز لبانش

هر قطره ی خونم، شود از راه دهن، مست

امشب، همه آن بلبل مستم، که خروشد

با نغمه ی مستانه، بر آن شاخ سمن، مست

بر دامن این دشت فرو خفته به رویا

من مستم و آن کبک خوش قهقهه زن، مست

دانم، که از آن جامه، برآید به نسیمی

آن غنچه ی شاداب به سر مست بتن مست

با خوی پلنگی چکنم؟! کان بت شیرین

آسوده برآن سبزه، چو آهوی ختن، مست

دیگر، ز جفا نشکندم، گردش ایام

تا دل بود از بوسه ی آن بوسه شکن، مست

ما می زدگان، آدم و حوای بهشتیم

با شور گنه، خفته به فردوس عدن، مست

با مستی این خاک طرب زا، عجبی نیست

گر مرده ی پوسیده، بر آید ز کفن، مست

مستی دمد، از شعر طربناک فریدون

تا نغمه بود مست و نوا میت و سخن مست