تا درآید، آن بهشت آغوش ما

مانده، بر آواز گامش، گوش ما

امشب، این همسایگان را، خواب نیست

تا سحر، از بانگ نوشانوش ما

باغ نازآلود شمشاد است و سرو

یاسمین گیسوی نسرین پوش ما

بر بلورین دست او، جامی نهید

تا مگر، جوشی زند، با جوش ما

شعله ها، در بوسه دارد، گر زمهر

پرسد، از خاکستر خاموش ما

کاج بن، پیوند نیلوفر خورد

گر دمی، دست افکند، بر دوش ما

انگبین زنبور آتش بوسه است

نیش چالاکش، فزاید نوش ما

صد هزاران عشوه دارد، در سرشت

تا به جادوئی، رباید هوش ما

گفتمش:مهر از «فریدون»وامگیر

گفت: کو، تا برخورد، ز آغوش ما؟