شکیبا شو ای دل! گرت این گروه

ز نا بخردی، مایه نشناختند

پرستندگانند بر مردگان

از آنت بصد شیوه بگداختند!

گناه تو، دانم که در 《زندگی》 است 

که گورت چو خفتی، به زر ساختند

با چامه گویا که دلخسته مرد

ز بس بر سرش تیغ کبت آختند

ستودندش آنگه، به دنبال مرگ

هم، آنان که بر هستیش، تاختند

تو، آن شهریاری، به اقلیم شعر

که بس، زیر پایت، سر انداختند

حریفانه، پیشت، به سودای برد 

ز درماندگی، مهره، درباختند

گلویت، فشردند اگر، غم مدار

به دستی که بر دامنت یاختند

خوشا! بخت آن پر گشایان عشق

کزین آشیان، دل بپرداختند

ز اندیشه، بر طاق نیلی سپهر

فریدون صفت، پرچم افراختند