تار، اگر بسیار بیند، دانه را 

خند خندان، برشکافد خانه را

گر تو، آن پر مایه ناری، در سرود

برتو، زان قالب شکستن ها، درود!

ورنه، تا اندیشه گنجد، در سخن

نغمه، ناهنجار و بی آئین، مزن 

چون به وزن آری، سرود سینه را

قافیه، قفلی است، آن گنجینه را

پرده،رامشگر، از آن بندد به ساز

تا خوش آواتر کند، هر اهتزاز

چامه نیز، ای جان جان، بی پرده نیست

جای هر گفتار ناپرورده نیست

آنکه خواتد موج نو، هر یاوه را

مار دوش آسا، ستیزد کاوه را!

ماکیان را، تخم افعی،زیر بال

گر نهان داری، و بال آرد، و بال

شعر مارا، پایه،آئین است و بس

راه ما ایرانیان، این است و بس

هر که خواهد، شعر بی آهنگ ما

کینه دارد، کینه، با فرهنگ ما

گر تو،از فرهنگ خود، مانی بدور

برتو، سیلی ها زند، هر دست دوز

شعر فردوسی، نبودی گر بدست

خانه ویران بود، و صاحبخانه پست 

مصر قبطی، در سخن، تازی نشد

تا سخن، در چشم او، بازی نشد 

آنچه، بر او رفته، روزی در ستیز

گر کنی اندیشه، برما رفته نیز

برتو لیک، آن عهد رنجوری گذشت

دور چنگیزی و تیموری گذشت

از سکندر تا عرب، در هر هجوم

این سخن نقش است و ، آن ببگانه موم

رشته محکم بود، اگر توعان سخت

ریخت مارا، برگ لرزان از درخت

ای،روانت فارغ از اندیشه ها

تیشه دیگر، خود مزن، بر ریشه ها

ویژه، کز پارو زدن،خوابت برد

موج نو، در کام گردابت برد!

ایکه، داری سینه، چون آئینه پاک

گنج ها داری، تو در این آب و خاک 

تا نگیرد، بهره کس، از زنج تو

چون سخن، چون اژدها، بر گنج تو 

پشت، اگر بکباره، بر ماضی کنی

جان هر یغما گری،راضی کنی 

این سخن، میراث بس دانشور است 

بر تو، درجی، از هزاران گوهر است 

همچنان، کافتاده ای دستی بدست

دست فردا،از تو خواهد، بی شکست!

وای اگر، از پشت آن ریبا اراش 

این گهر، زان یاوه ها،یا بد خراش!

ایکه،سربازی کنی، در فوج نو

تف، کجا سازد، به دریا،موج نو؟!

تا جهانی، خیره بر فرهنگ تست

گر، به پاسش دل نبندی،ننگ تست