فرو بارد، چو مروارید شبنم ها، به شبدر ها

به خاموشی گراید، نور ناز آلود اخترها

سحر، مستانه از کهسار گردون سا، بزیر آید

چو سنجابی، که لغزد گاه ناز، از دوش دلبر ها

خرامد صبح نوروزی، ز بستان ها، به بستان ها

گریزد دیو تاریکی، ز سنگرها، به سنگر ها

غریو، از دشت خواب آلود رنگین جامه، برخیزد

زر در افشانی کند، چون مهر تابان، بر صنوبرها

زهر سو، هدهدی، کبکی، تذروی، بلبلی، ساری

خروشد با قناری ها، پرستو ها، کبوتر ها

چو آن رسوا نسیم، از کوهساران، مشک بیزآید

نفس، در سینه عطرآگین شود، از بوی گلپرهادر آن دم، کیستم من؟! نغمه سازی، چامه پیوندی

که طاوسانه، بریادت گشایم، نیلگون پرها

بهاران، گر امان بخشد فریدون را، به شیدائی

کند بر سبزه ها، با سبز چشمان، می به ساغر ها