دشت بنفشه نافه بو، شاخ شکوفه گلفشان

بوسه زدن چه خوش بود بر لب نوش مهوشان

باد بده، که بر دلم بانگ طرب همی زند

لاله ی گور خفتگان، سبزه ی خاک خامشان

چون نروم به سوی او؟ کان خم تار موی او

میکشیدم دوان دوان، میبردم کشان کشان

پیش نگاه ما گهی، پیک نگه روانه کن

تا بتو بازگو کند، راز نگفته خواهشان 

باد سحرگهی گرت نافه ز گیسوان برد

قوت عطسه بشکند، خواب دراز بیهشان

بر سر آب زندگی،  خنده بمرگ میزند

دل، زلبان دلکشت، باده ی آرزو چشان

تا بمیان زلفکان، آن خط شانه بر زدی 

بر شب تیره چیره شد، تابش نور کهکشان 

بوسه به بوسه، گر تنت سوزم و لاله گون کنم 

شعله به شعله بنگری، داغ نهفته آتشان

دل ز خدا به عاشقی، وصل تو آرزو کند

تیر شکسته کی رسد، در شب تیره بر نشان