داده، هستی بخش زیبایان، دلی زیبا پرستم

نغمه سازی پرفسونم، بوسه بازی چیره دستم

ای نگاهت، چون شرابی آتشین، در کام دل ها

جام دیگرده، که آرامی نداد، این یک دو دستم!

تا رسیدم، بر تو مروارید اقیانوس هستی

زورقی بودم، که از گرداب صد هنگامه، جستم

چون هماغوشی مرا، دیگر چه سود از گفتگوها؟!

هرچه گفتم، هرچه کردم،،هر که بودم، هرکه هستم!

گر خموشم دلبرا! ابریشم چنگ تو بودم

نغمه را پرشور تر کردی، ز لرزانی گسستم!

دست من گیر، ای بلورین دست چابک پا، که امشب

لول لولم، شنگ شنگم، شاد شادم، مست مستم!

سرونازا! برشدم از پیکرت، نیلوفر آسا

تا نپنداری که خوارم، تا نیندیشی که پستم!

خوابگاهم، عطر مستی بخش گیسوی تو دارد 

گر گلی ناچیز بودم، مدتی با گل نشستم!

بر بط آسا! هر رگم پر نغمه بود، از شور و شادی 

بانگ شیدائی زدم، تا ناخنی گلگونه، خستم

وه، که در بازار دورانم، خریداری نباشد

من، که لا هر شعر تر، بازار صدگوهر شکستم

با فریدون، هر که بنشیند، به رسوائی نشیند

گرچه، من از چنگ افسون های او، رندانه رستم!