بر درد تو، ای عشق جگر خواره، دوا کو؟

دستی، که درین عقده شود عقده گشا کو؟

راز دل دیوانه، مگر باده کند فاش

آن جام سخن گستر اندیشه نما کو؟

دل، لعل هوسبار تو، خامش نپسندد

بر غنچه ی لبخند تو، گلبرگ صفا کو؟

در چشم دلاویز تو، آن مهر کهن نیست

خون شد دلم، ای یار جفا پیشه، وفا کو؟

هرکس، پی یاری شد و، رسوای دیاری

یاری، که کند چاره ی درد دل ما، کو؟

کامم ده و، خامم مکن از قصه ی پرهیز

در خلوت شیطان گنه، شرم خدا کو؟

گل وا شد و، در دامن مرغ سحر افتاد

تا بوئی ازین قصه برد، باد صبا کو؟

ای خرمن گیسوی تو، هر لحظه، دگر فام

در سنبلت، آن خوشه ی خوشرنگ طلا، کو؟

باد آمد و،آن جامه بر آن شاخ گل افکند

ای پیکر عریان تو در چشمه، قبا کو؟

بر خاک سیه، پند گرانمایه، چه ریزی؟

باد درد گران گوشی ما، بانگ رسا کو؟

این یک شبه، آن به، که در آغوش تو خسبم

گیرم، که به مستی روم از کوی تو، پاکو؟

پیمودم و، از راستیم، قبله کج افتاد

تا دل به وصال تو رسد، راه خطا کو؟!

گفتم که، مرا نیز، بدان خانه،  رهی دع

زد خنده، که ای عاشق دیر آمده، جا کو؟

ای دست منت، حلقه به زنجیر کمرگاه

دستی، که بر آرم پی وصلت به دعا، کو؟

جان داد فریدون و، هنر بر هنر افشاند

آن میوه، که آسان شود از شاخه جدا، کو؟