ز دشت سبزه، مگر باد نو بهار آید

 

که جان زنده دلان، مست و بیقرار آید

 

پر از شکوفه نارنج گشته، دامن باغ

 

که تا به پیش تو گلچهره، با نثار آید

 

چو تندر، از دل آن شادمانه دره ی ژرف

 

خروش دلکش برفاب کوهسار آید

 

نثار شبنم گردابه، تا سپهر بلند

 

به ریزش، از سر گیسوی آبشار آید

 

نوای هدهد و تیهو، ز هر کران خیزد

 

صدای بلبل و قمری، ز هر کنار آید

 

به سیز جنگل پیچیده در پرند بنفش

 

غبار پرتو خورشید زرنگار آید

 

ز سرخ دامن کهسار سرکشیده به ابر

 

نسیم دلکش آغوش لاله زار آید

 

به تیر تیرکش رنگین کمان نگر، که ز کوه

 

به پهن دشت زر اندوده، صد هزار آید

 

گریز اژدر رود کف زده، بین

 

که سوی دامنه، از بیم سنگسار آید

 

شکاف کوه، به خمیازه، برگشوده دهان

 

چنان، که از نفسش، عطر کوکنار آید

 

دویده، چک چک آبش، بچهره از بن سنگ

 

چو آب دیده، که بر چهر هر خمار آید

 

ز عطر سنبل پیچیدهدر نسیم چمن

 

هوا، لطیف و دل انگیز و مشکبار آید

 

ز بوی سوسن پیوسته با عبیر سمن

 

نفس به سینه، طرب خیز و خوشگوار آید

 

به آذرخش دمان بین، که از فراز سپهر

 

به تازیانه ی پیچان پر شرار آید

 

به تیره ابر دوان بین، که نارسیده بدشت 

 

فشانده دامن، از آن در شاهوار آید

 

غریو تندرغران شنو، که از سر کوه

 

چو بانگ دیو خروشان بی مهار آید

 

فراز تپه، کهنساله شاخسار بلوط

 

کمانکشی است، که بر دشت کارزار آید

 

میان دره، در افتاده سنگ مانده بجای

 

دلاوری است، که عارش ز هر فرار آید

 

درون بیشه، ز مرغابیان سرخ و بنفش

 

ز هر کران، همه آوای غار غار آید

 

هزار چشمه، نگونسار بینی، از دل سنگ

 

که ناله های غمش، خوشتر از سه تا آید

 

هزار برکه، نمودار بینی، از بر کوه

 

که آب روشنش، از نیلگونه غار آید

 

بسرخ گل، همه غوغای چهچه است و خروش

 

که نا شکفته، به بوئیدنش هزار آید

 

به سرو بن، همه آوای حق حق است و سرود

 

که از گلوی شباهنگ شب گذار آید

 

درین بهار تربناک مست نافه بدست

 

بجز بنفشه ندیدم، که سوگوار آید!

 

فسونگرا! دل من جو، اگر نگار منی

 

وگرنه بیتو، چه سودم ز نوبهار آید

 

با بنفشه، که بی ما، ازین چمن خیزد

 

بسا شکوفه، که بی ما، درین دیار آید

 

بهار عشق من، آغوش ناز پرور تست 

 

که رشک صد گل رنگین شاخسار آید

 

تو بیدمشک منی، ای بسینه زنبق و یاس

 

که عطر ددس و برت، نافه ی تتار آید

 

بگیر چنگ و، برین دشت سبزه، خوش بنواز

 

به ناخنی، کا مرا چون گل انار آید

 

به شرم روئی من، نیم جرعه، چاره گر است

 

نه عاشق است، که پیش تو شرمسار آید

 

چو باده، در رگ و خونم دوید و شعله کشید

 

لبان گرم تو، آن به که بوسه بار آید

 

گرت، برهنه، در آغوش خویشتن گیرم

 

شگفت نیست، که گل همنشین خار آید

 

بیا، بسایه ی آن شاخ پر شکوفه شویم

 

که راز پرده، نخواهم که آشکار آید

 

خروش تندر و، غوغای رود، و گریه ی ابر

 

نکوتر است، چو دل، از تو کامگار آید

 

بهشت نقد فریدون، بهار پیکر تست

 

اگر نصیب دل، این رند هوشیار آید