آتش نکشد چون گل روی تو، زبانه

ای مرغ دل،از عشق رخت، مست ترانه

بگذار، که بدسم لب و، در پای تو افتم

از شیب هوس پرور آ مرمر شانه

چون غنچه ی سر بر زده از سینه ی برف است

پستان تو بر سینه و، نافت به میانه

آن سیب خوش چانه، به من ده، که نگیرم

این گونه، ز آسیب غمت، دست به چانه

صد بوسه به لب دارم و، صد بوسه به انگشت

خوش نیست، که بوسد سر گیسوی تو، شانه

هر خسته، که در گلشن آغوش تو خسبد

ز آن باغ مرادش، نتوان کرد روانه

ما کوردلان را، مگر آن گوی دو پستان

آگه کند، از صنع خداوند یگانه!

اندوه دلم بشکن و، بوسی دگرم بخش

ای نوش لبت، چاره ی اندوه زمانه

گر سوده ی الماس، بر اندام تو ریزد

چیند، دل چون مرغ منش، دانه بدانه!

زین بزم خوش، ای فتنه، که در کار گریزی

بگذار، که یاری کنمت، تا در خانه

پیغام تو، بر بال کبوتر، نتوان بست

ای بوسه به لب، خیز و هوا گیر، ز لانه

ای کودک آغوش هوسناک فریدون

شیرین تر ازینت، نتوان گفت فسانه