دو روزی، به فیروزه ایوان عشق

زدم تکیه، بر تخت دیوانگی!

بسی جوی خون، راندم از هر کنار

ز آموزگاران فرزانگی!

نصیحتگران را، ز اندرز تلخ

زبان کندم،  از کام پرچانگی!

فشاندم بی دانه، بر مور و مار

که تنگی نبیند، ز بیدانگی!

بسی کاخ زیبنده کردم، که خلق

بر آساید، از رنج بیخانگی!

به سر پنجه، آراستم چین زلف

که زیباتر افتم، ز بی شانگی!

پس آنگه، ز مهر آفرینان شهر

نگاری گزیدم، به جانانگی 

فروزنده شمعی، که بر شعله اش

پر افشانم، از شور پروانگی

دریغا! که آن آشنا سوز عشق

غم آموز جان شد، ز بیگانگی!