هوا لطیف و زمین سبز و آسمان صاف است

خوش آن شراب که تا کش، ز خاک اوقاف است!

نشان گوشه نشینان دلشکسته مپرس

که آشیانه ی سیمرغ بی نشان، قاف است!

به هر چمن،که تو ای سروناز، در گذری

هر آنکه دعوی آزادگی کند، لاف است

به خاک تیره فشاند، به خنده جام بلور

دلی، که با دو لبت، جرعه نوش آن ناف است

عروس دلکش خورشید بین،،به حجله ی صبح

که غرق سرخ گلش، گیسوان زرباف است

زشیب شانه ی آن ماه پاره، دانستم

که این ترازوی سیمینه، خصم انصاف است!

به فرش سبز چمن، درک ذوق باید و حال

وگرنه، سبزه بسی، بردکان الاف است!

لبش ببوسم و لغزم ز شانه، تا بن ساق

ز بسکه مرمر آن عاج سینه، شفاف است!

مگر، به پای تو ریزد به باغ، ور نه چه سود!

ز سکه بازی آن نسترن، که صراف است!

ورق ورق شود، ار شعر چون گلت، ز نسیم

غمین مباش فریدون، زمانه صحاف است!