خداکند، که چو میرم، ز عشوه های تو میرم

به پیش چشم تو افتم، به زیر پای تو میرم

غزال مستی و، دل از غمت، چو نافه ی خون شد

خوش آنکه، خونجگر از ناف مشکسای تو میرم

هزار مرتبه جان باختم، به هر سر مویت

بحیرتم، چو شوم زنده، بر کجای تو میرم !

درون جامه، چو عطرم،ز رنج شیشه رها کن

که برتن تو، زنم موج و، در قبای تو میرم

بهشت بستر گلبوی نافه بیز تو خواهم

که عاشقانه، در آغوش دلگشای تو میرم

مرا چون گوهر لغزان گوشواره ی خود کن

که پیش ناز بناگوش دلربای تو میرم

ز شور باده، گرم جای شو، به خوابگه آری

سخن ز خویش نگویم،  که در خطای تو میرم!

به تشنه کامی زنبور مستم، ای گل رعنا

که بر لبان تو، از نوش بوسه های تو میرم

مرا، به مرمر آن شیب ناز شانه، فرونه

که خوش بلغزم و، بر ساق جانفزای تو میرم

به ماه روی تو، اختر فشانیم، چه خوش افتد 

به جوش باده، چو در ساغر صفای تو میرم

تو، گر به سینه ی من، آن بلور سینه گذاری

بسان دانه، در آغوش آسیای تو میرم

ز کیمیاگریت، کان زر شوم چو فریدون

اگر به عشق تو، در کوره ی بلای تو میرم