تو پریرو، که خرامنده در آن دامن تنگی

چه خوش افتد، به تکاپوی شتاب تو، درنگی!

غضب آلوده بما مینگرد، چشم سیاهت

مگر ای طرفه غزال، آهوی نادیده پلنگی؟!

به کمان خوش این ابرو و، آن خنجر مژگان

قسم ای دوست، که کس با تو ندارد، سر جنگی!

به سخن غلتد و بر سنگ خورد، جوی کلامت

مگر ای غنچه لب، از کشور خوبان فرنگی؟!

لب و دندان تو، جان بخشد و، جانم بستاند

چو به شادابی هر بوسه، نهی شهد و شرنگی!

تن لغزان تو، دانم، که در آغوش من افتد

اگر آن پای خرامنده، خورد بر سر سنگی

تو، به ناز خوش آن ناخن چون غنچه، که داری 

هله وقت است، که چنگی بزنی، بر سر چنگی!

ز طنین خوش گام تو، دلم در طرب آید

تو مگر لرزش جامی؟! تو مگر نغمه ی زنگی؟!

بخدا، نام من ار بوسه زن افتد به زبانت

دل شیدا نکنم خوش، نه به نامی، نه به ننگی!

به سحر فامی این سینه و، آن دوش بلورین

نه شگفت است، گر ای یار شفق گونه، دورنگی!

ز خدا خواهم و دانم، که ز من باز نگیرد

تب عشقی، لب یاری، مب نابی، دل شنگی!

چو فریدون، سر گیسوی تو، ای دختر دریا

کشم از موج گران، گر همه، در کام نهنگی!