تو که دارنده ی آن خرمن گیسوی کمندی

چه ملوسی، چه ملنگی، چه قشنگی، چه لوندی!

دل دیوانه، به رخسار تو، صد بوسه فشاند

که هویداست از آن دیده، که دیوانه پسندی

بمن آویز و لبم بر لب چون غنچه فرو نه

اگر ای نو گل بی تجربه، خواهنده ی پندی

به جوانی رسد، آن پیر سپید آمده مژگان

اگرش چشم سیاه تو، کند وسوسه چندی

تو چه مهری، تو چه ماهی، تو چه میری، تو چه شاهی

تو چه نازی، تو چه نوشی، تو چه شهدی، تو چه قندی!

به تراش خوش آن شانه و آن گردن زیبا

چه غزالی تو، که رامت نکند تاب کمندی!

تن پاکیزه تر از نرگس شاداب تو نازم

که بدان قامت پر غنچه، در آغوش پرندی

نه شگفت است، اگر از بوسه ی سوزان تو میرم

که بود در کندوی عسل، بیم گزندی

دل من، پرتو لبخند بلورین تو  خواهد

که ملول است، ز گستاخی هر بیهده خندی

چه فسون است، که چون جامه ز اندام تو گیرم

همه در قالب تنگی، همه در پیچش بندی!

خنک آن لحظه، که از بستر خوابت بربایم 

تو به پشت من و، من پیش تو، بر پشت سمندی

گل آغوش فریدون شو و، جانش بلب آور

تو که از بوسه، نوازشگر دلهای نژندی