حریف مصطبه، آخر بما کلک زد و رفت

بر آن یقین گرانمایه، داغ شک زد و رفت

هزار ریشه، به گل داشتم، به گلشن او

گرفت تیشه و، بنیاد یک به یک زد و رفت

صدف، به حسرت یک قطره، تشنه کام نیاز

به سبزه، ابر سبکسایه، نم نمک زد و رفت

سرود سینه من داشت گوئیا، به خروش

لبی که کودک چوپان، به نی لبک زد و رفت

من از شکنج رفیقان، مسیح خونجگرم

که از صلیب ستم، پای بر فلک زد و رفت

نشانه گیر فسونکار من، ز پشت سمند

بتاخت بر من و، جانم به تاز و تک، زد و رفت

فریب صدث یهودا مخور، که از سر خوان

هزار بوسه، بر آن دست بی نمک، زد و رفت

گداخت جان فریدون، به بوته چون زرناب

که بر ارادت بد گوهران، محک زد و رفت