زنبور عسل پر زد، باز از در کندوها

بر ساقه ی سوسن ها، بر غنچه ی شب بو ها

در جان طربناکم، شوری دگر انگیزد

آواز کبوتر ها، پرواز پرستوها

چون باد سحرگاهی، از دامنه برخیزد

در نسترن آویزد، عطر خوش لیمو ها

هر دم به گل افشانی، فانوس دگر بندد

نیلوفر بستانی، بر شاخه ی گردوها

پروانه ی رنگین را، در گردش و بازی بین

گاهی به سرگل ها، گاهی به لب جوها

آن بید زمرد گون، با ناز نگو ناری

افسونگر کی باشد، افشانگر گیسوها

بی پوسته چون بینم، بازوی صنوبر را

ز آغوش تو یاد آرم، وان مرمر بازوها

گلگشت بهاران را، جشنی به سزا باید

بر دامن گلشن ها، در سایه ی مینوها

بر سبزه چه خوش باشد، با چون تو گلندامی

می خوردن و وارستن، از رنج تکاپوها

ای چشم هوسناکان، بر ساق بلورینت

پائی زن و دست افشان با زنگ النگوها

گر دست فریدون را، در موج گران گیری

بر ساحل عشق آید، بی منت پاروها