تا کی، چو گنه، بر سر ایمان تو رقصم

آن به، که فرود آیم و، در جان تو رقصم

ای شرم تو، پاکوب دوصد وسوسه، بگذار

چون برق هوس، در دل چشمان تو رقصم

خواهم، که بجامت، شوم آن باده ی گلرنگ

تا شعله زنان، در رگ سوزان تو رقصم 

آن پرتو مهتاب کبودم، که شبانگاه

بر گلبن یاس تن عریان تو رقصم

ترسم، که شوم همچو صبا، پرده برانداز

گر با دل دیوانه، به دامان تو رقصیم

من، خوشه ی لبخند سحرگاه بهارم

هان پنجره وا کن، که در ایوان تو رقصم

ای باغ هوس، گیسوی بیدم کن و، بگذار

بر دوش تو، چون زلف پریشان تو رقصم

آویزه ی صد بوسه ی سوزان نگاهم

کو بخت؟ که در چاک گریبان تو رقصم

آن شعله ی شمعم، که بدین عشق تب افروز

آتش زده، در بزم شیستان تو رقصم

ای چشم تو، دریای کبود دل بیتاب

آن زورق مستم، که به توفان تو رقصم

بیتاب گل افشانیم، ای باد سحرگاه

برخیز، که چون شاخه، به فرمان تو رقصم

دانم، که به رخسار فریدون نهیم، باز

چون بوسه، اگر، بر لب و دندان تو رقصم